Płonące bagna

Pierwszy raz pojechałem nad Biebrzę w 1998 roku, dzięki miłości do przyrody, a w szczególności ornitologii. Od jakiegoś czasu byłem członkiem Ogólnopolskiego Towarzystwa Ochrony Ptaków i to z wydawanego przez nich biuletynu dowiedziałem się o zlocie ptasiarzy, organizowanym w długi weekend majowy.

Zassało od pierwszego kontaktu!

Baza była w Goniądzu. Wybrałem jedną z najtańszych opcji noclegowych, czyli zakwaterowanie w domkach kempingowych postawionych tuż nad samą rzeką.

Warunki spartańskie, ziąb, wilgoć, komary, rekompensowane były przez niesamowite widoki, dźwięki i zapachy.

Od tego czasu, z mniejszymi lub większymi przerwami starałem się jeździć tam regularnie, a ostatni raz był w zeszłym roku.

Już wtedy poziom wód był dramatycznie niski, a bagna wyschnięte, o czym w heheszkowym nastroju pośrednio raportowałem przy okazji ofelionowego mejkinofa.

Od kilku dni bagna biebrzańskie płoną!

Moje serce krwawi...