Po rowerowym epizodzie, zacząłem wędrować pieszo i wtedy spotkałem na swojej drodze życia, jednego z najlepszych duchownych, z jakim do tej pory się zetknąłem.
Niecałe dziesięć lat starszy wikary, sąsiedzkiej, drzycimskiej parafii, który był przewodnikiem naszej świeckiej grupy.
Żeby było zabawniej, na pielgrzymkę szedł wtedy pierwszy raz, więc chcąc nie chcąc, musiał również zaliczyć "chrzest kotów".
1995
1995
Jak dla mnie jest on ideałem duszpasterza. Niezwykle elokwentny, z poczuciem humoru, pełen werwy. Nawet jak się wściekał na niesforne owieczki (oj miał prawo), to robił to z niezwykłym wyczuciem i empatią. Wywlekanie osobistych brudów podczas spowiedzi, razem z nim nie było aż tak traumatyczne, a wygłaszane przez niego kazania były mądre, życiowe i słuchało się ich z przyjemnością.
1998
Był naszym przewodnikiem przez kilka lat, a potem przez kolejnych kilka, dobrym duchem świeckiej grupy.
1999
Pod koniec lutego, zadzwoniła do mnie koleżanka Marysia, z którą poznaliśmy się właśnie na pielgrzymce, co potem przekształciło się w bardzo dobrą, kumpelską relację (wszakże to z nią i Scholastyką stworzyliśmy Uniwersytet Kiciarstwa), z propozycją spotkania po latach, ponieważ nadarzyła się ku temu okazja...
Ksiądz Arek został nominowany na biskupa pomocniczego diecezji pelplińskiej!
Święcenia odbyły się drugiego marca, na które niestety nie pojechałem, bo wielogodzinna msza przegrała z nałogiem, ale z dziewczynami spotkałem się wieczorem gdzieś na Kaszubach, skąd pochodzi nowy biskup i spędziliśmy upojną noc w karczmie, po której zebrało mi się na wspominki.
Przeryłem foldery zdjęciowe z wszystkich pielgrzymek, w poszukiwaniu ciekawych z nim fotek.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz