Przodownik pracy - Pielęgniarz

Nadszedł czas, żeby wreszcie opisać zawód, który jest moim głównym źródłem utrzymania.
Pewien znaczący trop, znalazł się w tym wpisie, gdzie dałem upust frustracji, związanej współpracą z samymi kobitkami.

Jak napisałem w odcinku dotyczącym leśniczego, zaraz po ukończeniu liceum, startowałem na dwie uczelnie.
Pomimo zdanych egzaminów wstępnych, nie dostałem się z braku miejsc. Żeby mieć jakąś alternatywę ucieczki przed wojskiem, postanowiłem zgłosić się do Medycznego Studium Zawodowego, gdzie na rozmowie kwalifikacyjnej, zostałem zapytany wprost, czy jestem tutaj w ramach antytrepowego przechowania.
Wcale nie kryłem, że jest inaczej.
Jak to tak? Facet? Pielęgniarką!? NEVER! ;DDD
W męskim wykonaniu, zawód ten kojarzył mi się jedynie z takimi komicznymi fikołkami ;)
I chociaż jesienią okazało się, że jednak na ukochaną biologię wstęp mam, postanowiłem te półtora roku jakoś przewaletować w kobiecym gronie ;)
Śmiechu było co niemiara, szczególnie na ćwiczeniach praktycznych z technik iniekcyjnych

(w fotograficznej kolekcji, posiadam spory zbiór krągłych, kobiecych tyłeczków, z tkwiącymi w nich igłami) oraz na praktykach w szpitalu (miło wspominam pobyt w psychiatryku, gdzie od jednego pacjenta, podróżującego po krańcach przestrzeni kosmicznej, dowiedziałem się, że moje okulary są z Andromedy).

Edukacja medyczna dobiegła końca, jednak nie podjąłem pracy w zawodzie, skupiając się na dokańczaniu studiów z biologii oraz leśnictwa. Po studiach nadal nie miałem zamiaru pielęgnować pacjentów. Dopiero pięć lat po skończonych naukach, gdy mijała ustawowa ważność prawa wykonywania zawodu, do akcji wkroczyła niezastąpiona Mamuśka. Wyszukała ogłoszenie w gazecie, że w jakimś szpitalu trwa nabór i mówiąc "Weź się wreszcie nierobie do roboty!" (odrobinę podkoloryzowałem tą wypowiedź), wykopała mnie z chawiry.
Cóż miałem zrobić? Z włosami farbowanymi na jasny blond, mocno opuchniętym (pożądlenie przez pszczoły) ryjem, udałem się przed najjaśniejsze oblicze Naczelnej, która przyjęła mnie w poczet Służby Zdrowia.
Wytrwałem w tej pracy rok i pół.
Trafiłem na toksyczną Oddziałową. Z perspektywy czasu mogę powiedzieć, że spotkałem się z klasycznym mobbingiem, bo wszystkie rzeczy, które robiłem zupełnie tak samo, jak moje szanowne koleżanki, spotykały się z ewidentną krytyką i krzykami. Chyba kobitka nie przepadała za mężczyznami-pielęgniarzami ;]
Przeszedłem do innego szpitala, na zupełnie inny oddział i z końcem tego roku stuknie ósemka w tym miejscu.

Pracuję ze specyficznym pacjentem, którego wiek waha się w przedziale 0-18 lat, a waga od 500 gram do 100 kilogramów.

Na chwilę obecną, nie wyobrażam sobie innej pracy, chociaż już dawno jestem wypalony zawodowo.
Tutaj mógłbym wylać na Was potok żółci, ale od tego będzie (być może) drugi blog, do którego przymierzam się od dłuższego czasu. Byłoby o pułapkach oraz ślepych uliczkach współczesnej medycyny, głupich pielęgniarkach, debilnych lekarzach, pretensjonalnych rodzicach, bezduszności systemu, fatalnym systemie nauczania nowej kadry, nieumiejętności w zarządzaniu, zasypywaniu przepaści lekarsko-pielęgniarskiej, błędach medycznych, śmieszno i straszno zarazem.

Spytacie zatem, co mnie jeszcze trzyma w znienawidzonej robocie, skoro mam tyle hipotetycznych alternatyw?
Po pierwsze, wrodzone lenistwo, gdyż nie chce mi się szukać czegoś innego.
Po drugie, sporadyczne światełka nadziei (wyzdrowienia), dające pozór sensowności naszych działań.
Po trzecie (paradoksalne), pensja (chociaż nasz szpital płaci najmniej w mieście).
Po czwarte, tani hotel (jeszcze).
Po piąte, kryzys ekonomiczny (na chwilę obecną lepiej trzymać się tego, co się ma).
Po szóste, ładnych parę lat temu, siłę oraz inspirację dała mi pozornie głupia komedia romantyczna, której bohater jest dumny ze swojego zawodu.
Po siódme (najważniejsze), wyrazy uznania (werbalne i niewerbalne) za wykonywaną pracę, płynące od rodzin, współpracowników (są tacy, którzy chcieliby mnie na stanowisku Oddziałowego hahaha) oraz przełożonych.
Komplement w wykonaniu Ordynatora, brzmi następująco - "Mogę nie akceptować Pańskiego stylu bycia (zapewne chodziło mu o częste i głośne wyrażanie opinii, odnośnie rodzaju zastosowanego procesu leczniczego, bo przecież idealna pielęgniarka, ślepo wykonuje rozkazy Pana Dohtorka), natomiast nie mam żadnych zastrzeżeń do Pana profesjonalizmu".
Z drugiej strony, do końca nie rozumiem tych zachwytów, gdyż bardzo blisko mi do takiego uprawiania zawodu.
Grunt to zachować spokój, nawet w najbardziej ekstremalnych sytuacjach. Tiaaaaaaa... ;DDD
Był jeszcze punkt ósmy, czyli wzorcowa (niczym z Sevres) Oddziałowa.
Odeszła. Nie zdzierżyła wszechobecnego syfu i degrengolady.

Kończąc, pozwolę sobie na małą dygresję.
Pamiętacie sprawę dwóch pielęgniarek, fotografujących się z wcześniakami upychanymi po kieszeniach (2005 rok). Społeczeństwo oraz środowisko wrzało świętym oburzeniem. Sprawa (moim zdaniem) była sztucznie rozdmuchana przez żądnych sensacji dziennikarzy, coś podobnego odbyło się przy okazji Chopingate.
Nie przeczę, że piguły wykazały się skrajną głupotą, natomiast już wtedy nie widziałem zagrożenia dla dzieci. Moi drodzy, wbrew utartym przekonaniom, takie dzieci wyjmuje się z inkubatorów, żeby wykonać chociażby porządną toaletę! Trochę przekornie zapytam, skoro bachor jest już poza swoim "domkiem", to nie można strzelić mu fotki, żeby pokazać znajomym na n-k, czy fejsie, jakie "skarbeńka" mamy w pracy? Owszem laski przegięły z kieszenią, owszem zapomniały o poszanowaniu godności pacjenta i ochronie danych osobowych (w tym wypadku chodzi o wizerunek), jednakże ich zdrowie i życie nie było zagrożone! Cieszę się, że sąd doszedł do takich samych wniosków, a dostateczną karą było społeczne napiętnowanie.

Nie obędzie się bez muzycznej dedykacji.

Taką muzyką jarałem się w czasach medycznej edukacji ;) Mix gitarowych riffów z elektronicznym brzmieniem i jeszcze ten oszałamiający germański język ;D

Wszystkim wrednym pacjentom, życzę takiego końca, jaki został pokazany w teledysku ;P