Zwierzyniec

Mija właśnie równy miesiąc, gdy czynnie pomagałem w eutanazji rodzinnej kotki, w związku z tym zebrało mi się na zwierzozwierzenia.

Na samym początku były rybki, których nie pamiętam.

Kolejnym zwierzakiem był kundel Dolar.

Pamiętam, jak razem z bratem i tatą poszliśmy wybierać szczeniaka.
Z całej gromady, padło na łaciatego, z charakterystycznym, brązowym jajkiem na czole oraz czarnym jak smoła podniebieniem, co podobno charakteryzuje agresywne psy.

Na samym początku, psiak był biedny, bo gdy przyzwyczaił się do pierwszego imienia, na które reagował - Max, nagle tacie się odwidziało i zmienił je na Dolar ;D
Trochę potrwało, zanim zwierzak się przestawił, a sytuację dodatkowo komplikował fakt, że przecież zdrobniale od Dolar, jest Cent hahaha

Dolar był bardzo żywym kundelkiem i gonił wszystko co się rusza - kury, kaczki, dzieci, rowery, samochody, inne psy, motory, koty, traktory.
Niczemu i nikomu nie przepuścił.
Pewnego razu, odrobinę źle wymierzył, hasając za traktorem i wpadł pod jego koła.
Od tego czasu, kulał na tylną łapę i właściwie biegał na trzech ;)

Generalnie był baaardzo rodzinny i nikogo z nas nawet nie ugryzł, natomiast obcy, był dla niego obcym, którego należało odpowiednio przywitać i pożegnać ;]
Początkowo legowisko miał na klatce schodowej, przed drzwiami mieszkania.
Koledzy wspominali, że aby się ze mną skontaktować, albo wspinali się po poręczy do drzwi, bo pies na nich ujadał, a tak wysoko nie doskoczył, albo dzwonili do drzwi, długim kijem z parteru ;)
Po licznych dobrosąsiedzkich uwagach, piesek został przeniesiony do garażu.

Panicznie bał się wody. Jedną z zabaw, było jego jeziorne kąpanie. Brało się go na ręce i niosło do wody, w tym czasie on zapobiegawczo już "płynął" równomiernie łapkami w powietrzu ;)))

Skończył marnie, gdyż po jednym nieprzyjemnym incydencie, podobno pogryzł jednego dzieciaka (z mojego osobistego śledztwa, wyszło że dureń niepotrzebnie szczuł i drażnił Dolara), mama nie wytrzymała ciągłych skarg na zwierza i został on uśpiony.
W swojej dziecięcej naiwności liczyłem, że może tato gdzieś go tylko wywiózł, a on powróci niebawem.
Miejsce pochówku nieznane.

Po takich zwierzęcych przygodach, padło na stworzenie łagodne - chomika.
Zdjęć nie ma, imienia nie pamiętam, są tylko mgliste wspomnienia.

Chomik, a właściwie chomiczka, nocą namiętnie uciekała z akwarium.
Miała taką siłę, że potrafiła stanąć na tylnych łapach i cierpliwie przez pół nocy, kawałek po kawałku, przesuwać nosem pokrywę akwarium, dociążoną cylindrem silnikowym od samolotu (sic!).
Przynajmniej wiadomo było gdzie jej szukać, gdyż wiła sobie gniazdko w wacie szklanej ;))) kuchenki gazowej, przy okazji policzki wypychając sobie tym materiałem.
Taka dieta nie mogła być bez związku na jej zdrowie, zatem dość szybko pożegnała się z ziemskim padołem.
Była zima, więc ciężko mi było wykopać grób, zatem schowałem jej truchło pod wielką stertą gałęzi, w pobliskim parku.

W chwili jej śmierci, w odwiedzinach był jedna z babć, oczywiście jak to dziecko, strasznie rozpaczałem po stracie, zatem grandmama wyłożyła kasiorę na kolejnego stwora.

To był jeden z niewielu, bardzo przemyślanych zakupów w moim życiu.
Najpierw zaopatrzyłem się w odpowiednią książkę, poczytałem o potrzebach różnych zwierząt, a szczególnie o ich średnim czasie życia.
Po dokładnej lekturze, padło na parę nierozłączek czarnogłowych.

Otrzymały imiona Punia i Zipo.
Przez jakieś pół roku, do lata, żyły w pełnej zgodzie, aż w klatce rozegrała się tragedia, zakończona nagłą śmiercią Puni (zakopałem ją na działce, pod lilakiem).
Podejrzewam, że to była zbrodnia w afekcie, na tle zazdrości ;) ponieważ wbrew pozorom, osamotniona papuga, żyła sobie pogodnie, przez dłuuugie lata.

Teoretycznie papugi miały się bujać przez jakieś 8 lat.
Stwierdziłem, że taki czas jest idealny. Akurat skończę szkołę średnią i nie będzie problemów z ewentualną opieką nad nią, gdy wybędę na studia lub do pracy (w podstawówce jeszcze nie wiedziałem, co będę robił).
Rzeczywistość okazała się inna.
Ptaszor żył jeszcze całe studia i wyjechał ze mną do Torunia (gdy szukałem pracy) oraz do Bydgoszczy (gdy ją znalazłem).

Żyła 16 lat!!! Dwa razy tyle, ile podręczniki każą.

W międzyczasie gdy były już ptaki, tuż przed Bożym Narodzeniem przybłąkała się do nas malutka, puchata kulka (pewnie z jesiennego miotu), wspomniana we wstępie kotka.
Oczywiście zanim nie zajrzałem jej pod ogon (jako główny, rodzinny znawca roślin i zwierząt) nazywała się Wiktor, by później zostać przemianowaną na Wikcię ;)

Wikcia była kotem piwniczno-domowym. W praktyce oznaczało to tyle, że dnie spędzała w domu, natomiast noce i potrzeby, załatwiane były w piwnicy.

Dorobiła się pokaźnej gromady potomstwa, a w każdym miocie zawsze trafiał się jakiś rudzielec. Nawet na bezzębną starość, gdy wszyscy myśleli że już nie może, ona udowadniała że jednak ;D

Tak właściwie nikt z rodziny nie pamięta dokładnie, ile miała lat.
Ja metodą porównawczą, do narodzin córki sąsiadów (obecnie modelki), wiem że na 100% miała osiemnastkę, ale obstawiam 19-20 lat.

Gdyby nie nowotwór sutka, który ostatnio zżerał ją w tempie błyskawicznym, żyłaby w zdrowiu jeszcze parę lat, bo nie było po niej widać oznak starości (oprócz bezzębności).
W chorobie nagle zrobił się z niej straszny przytulak, tak jak wcześniej właziła na kolana raczej tylko tacie, tak później z kolan zgonić się nie dawała.
Rodzinnie podjęliśmy decyzję o jej humanitarnym uśpieniu.
Trzymałem ją do zastrzyku.
07.05.2011. o godz. 09:52 wydała ostatnie tchnienie.
Spoczęła na rodzinnej daczy, obok Zipa, pod wiekowym dębem.

Ze zwierząt pozostał mi jedynie długowieczny, pluszowy Fafik,

który jeżeli nie skończy jak ta maskotka, jeszcze długo będzie mi towarzyszył.
Obecnie jest na służbowym wyjeździe, na Cyprze ;]

Żywego inwentarza, oprócz adoptowanej małpy, chwilowo nie planuję ;D