Splin wiekuisty

Na początku tego roku jeden z wpisów poświęciłem depresji, chorobie z którą zmagam się od 2015 roku. Być może wewnętrznie  przeczuwałem jej nawrót, choć żadne racjonalne przesłanki tego nie zapowiadały. Przy okazji blogowego jubileuszu wspomniałem, że stan ten ewidentnie przekłada się również na moją aktywność sieciową (ilość oraz jakość wpisów). Skoro jednym z jej synonimów jest marazm, to nie dziwota że odechciewa się wszystkiego - spania, seksu, jedzenia (to akurat na plus), sprzątania (mieszkanie wygląda jak po wybuchu gazu), pozowania, pisania czy życia.

LUZ!!!

Przed ostatecznym rozwiązaniem powstrzymuje mnie kilka rzeczy, choć myślę o nim intensywnie (jak? gdzie? kiedy? itd.). Po pierwsze jestem zbytnim tchórzem. Znaczy nie boję się samej śmierci i tego co będzie potem, tylko blokuje mnie wizja, że mi nie wyjdzie i to dopiero będzie DRAMAT! Po drugie, nie ukrywajmy że samobójstwo jest szczytem egoizmu, do którego chory ma oczywiście prawo, natomiast bliscy i dalsi muszą dalej z tym faktem żyć. Po trzecie mam do skończenia projekt, więc na bank nie w tym roku.

Poprzednim razem o mojej walce wiedziały ze dwie osoby, a ewentualnie kilka mogło się czegoś domyślać. Teraz postanowiłem, nie ukrywać się z tym specjalnie, co nie oznacza, że będę bez przerwy oznajmiał jak mi jest w życiu chujowo, a ludzie mają mi współczuć i wyrażać wsparcie. Choroba jak każda inna, tylko zostaje na całe życie jak HIV czy opryszczka. Postaram się czasami coś tam skrobnąć jak na froncie oraz jak w sumie do tego doszło.

Wpis ilustrowany zdjęciami Magdaleny Russockiej.