LOVE Kylie

Kylie Minogue jest moją ulubioną piosenkarką zagraniczną.

Kompletnie nie jestem w stanie określić dlaczego właśnie ona, a nie Madonna, Lady Gaga czy Cher.

Być może to jest jeden z kluczy tej fascynacji, gdyż wszystkie te wokalistki mocno wspierają środowisko LGBTQ+, tylko że jakoś średnio mnie to interesuje, po prostu to miłe z ich strony.

Mogę natomiast wskazać moment, od którego zaiskrzyło, czyli 2001 rok i premiera płyty "Fever".

Białe wdzianko z teledysku "Can't get you out of my head" mocno pobudzało moją wyobraźnię, ale to muzyka i sceny z "In your eyes" pojawiły się w erotycznym śnie, zakończonym morning wood'em z finalną zmazą.

Wstyd się przyznać, ale na początku jej kariery nie odróżniałem Kylie od Kim Wilde, tak jak George'a Michaela od Michael'a Jacksona, bo w sumie ci wszyscy wykonawcy są w worku z napisem POP, czyli muzyka ładna, zgrabna, rytmiczna i przyjemna, bez głębszych treści, co nie znaczy, że takich nie lubię, skoro na polskim poletku w moim rankingu rządzi Kasia Nosowska. 

Po obejrzeniu w internetach koncertu promującego płytę "Aphrodite", zamarzyłem że chciałbym przed śmiercią zobaczyć Kylie na żywo. Wystąpiła w Polsce w 2014 roku, tylko ani nie było mnie wtedy stać, ani nie potrafiłem przełamać swojego lęku przed tłumami.

Artystka nagrywała kolejne płyty, raz lepsze, czasem gorsze, a youtube'owy algorytm większość jej piosenek proponuje jako ulubione, choć nie subskrybuję jej kanału.

Na początku czerwca gruchnęła niespodziewana wiadomość, że na zbliżającym się Open'er w Gdyni wystąpi ONA!

Wspomniana obawa odnośnie zgromadzeń ludzkich, skutecznie blokowała mnie przed tego rodzaju festiwalami, ale jak z większością własnych kompleksów, blokad i lęków, postanowiłem z tą również w końcu zawalczyć, zaczynając chodzić na koncerty, począwszy od tych bardziej kameralnych, ale zawsze stojąc gdzieś z boku lub na tyłach, mając upatrzone wszystkie możliwości szybkiego spierdolenia.

Przyjechałem na event dość wcześnie, żeby na spokojnie zobaczyć atrakcje oferowane w tej wygórowanej dla pielęgniarza cenie.

Pięć scen z różną muzyką, morze foodtracków z żarciem i alkoholem drogim jak za zboże, strefa modowa z pokazami na żywo,

teatry na które nie poszedłem, bo jednak byłem za późno, muzeum z wystawą Daniela Rycharskiego, itd.

Jakieś siedem godzin spędziłem na łażeniu po tym rozległym terenie, mijając pijaną młodzież i zblazowaną hipsteriadę oraz oderwaną od rzeczywistości influencerkę.

Kompletnie nie moja bajka, klimatu nie poczułem, nie mój target. Dziękuję, raczej nie powtórzę, chyba że...

Dopiero o 22:00 na dłużej zasłuchałem się w występ The Smashing Pumpkins, po których chwilę po północy na scenę wyszła Bogini Popu.

W myśl powiedzenia RAZ KOZIE ŚMIERĆ, wbiłem się prawie pod samą scenę.

Pokoncertowe confetti

Zdarłem gardło, nóg nie czuję, mózg rozjebany, mogę umierać!

Fanty znalezione po występie