Usportowianie młodzieży

W młodości nie byłem jakoś specjalnie skory do uprawiania sportów, szczególnie drużynowych.
Wolałem przekładać kartki w książkach, głównie przyrodniczych.
Jednakże zdarzało mi się z kumplami pograć w nogę, kosza lub siatkówkę, którą lubiłem najbardziej.
Właściwie od wiosny do jesieni, boiska do gry w te piłki, były bez przerwy w użytku.
Jedynie pełnowymiarowy, ceglany kort tenisowy, z własnym oświetleniem (widoczny na tym zdjęciu), używany był przez okolicznych prominentów. Zamknięty na kłódkę i zazdrośnie pilnowany przez jego opiekuna (chociaż traktował go jak właściciel, używając dla własnej korzyści). Ciągle zamiatany, walcowany, zraszany i kredowany po każdym użyciu, myślę że nie różnił się specjalnie, od tych używanych podczas turnieju Rolanda Garrosa.
Niekiedy zimą, udostępniany był młodzieży jako lodowisko.

Jednak do rzeczy.
Teraz zmieniam się w malkontenta, tęskniącego za minionymi czasami ;D

W prehistorii młodzież częściej sporty uprawiała, chyba wiadomo dlaczego.
Obecnie wśród dziur w asfalcie boiska do koszykówki, na biało krwawnik kwitnie. Drewniana tablica, świeci oknami po powyłamywanych deskach. Tuż obok, na boisku do siatkówki, bujnie rośnie trawa i mlecze (został się jeden krzywy słupek). Jedynie boisko do piłki nożnej, obok którego wybudowano śliczny plac zabaw, ma jako taką używalność.

Natomiast odkąd kort tenisowy stał się rzeczywiście wspólny, stanowi wspaniałą plantację dziewanny.
Całe wyposażenie (słupki, siatki, walec i wielka szczotka, wieża sędziowska) trafił szlag.

Nie ma to, jak aktywizacja młodzieży, posiadając w zapleczu takie cuda.
Później Naród się dziwi, że talenty na miarę Isi czy Gortata to rzadkie perełki ;]
Tymczasem młodzież uprasza się - NIE ODCHODŹCIE OD INTERNETU i bloga tego ;D