Co tam u piesków, czyli jak prawie oddałem tacie nerkę

03.04.2024.

Przełom października i listopada to nostalgiczny czas wspomnień i zadumy, a w tym roku dla mnie wyjątkowy po stracie jednego z rodziców. Na poczet tego wpisu przejrzałem galerię zdjęć w telefonie, w poszukiwaniu ostatniej fotografii  ojca. Z lekkim niedowierzaniem znalazłem ją dopiero na początku zeszłorocznego lata, czyli rok przed jego śmiercią. Namówiłem wtedy rodziców, żeby zjeść wspólny obiad nad jeziorem, gdzie wiosną zrobiłem plażę z prawdziwego zdarzenia, czyli wykarczowałem trzcinę, wykopałem niewielką zatoczkę, w miejsce starego pomostu usypałem ziemną groblę, a całość obsiałem trawą. W tak pięknych okolicznościach przyrody zasiedliśmy przy niewielkim, metalowym stoliku ogrodowym. Porobiłem kilka fotek i żeby zaprezentować je wszystkim zainteresowanym, czyli naszej niewielkiej rodzinie, założyłem grupę na messengerze.

30.06.2024.

Gdy zawoziłem tatę na dworzec kolejowy w Laskowicach, skąd jechał pociągiem do Poznania, a z kolei stamtąd poleciał do Brukseli, nawet przez myśl mi nie przeszło, że widzę go ostatni raz. Wychodząc z auta poprosił mnie, żebym pożyczył mu saszetkę na dokumenty i inne pierdoły, zwaną potocznie nerką. Z racji tego, że zostawałem na wieśce opiekować się zwierzakami, oddałem mu ją chętnie, ale niestety Chudy Heniek nie zdołał się w nią zapiąć, bo roztył się z wiekiem. Będąc już w Belgii, cisnął mojego brata na oglądanie jak największej ilości atrakcji, bo zawsze był głodny wrażeń w nowym miejscu. Dzień przed powrotem do kraju zmarł nagle. Jeszcze wieczorem odgrażał się, że nie ma długiego leżakowania, bo zwiedzać, oglądać, poznawać, a gdy nie wstał na śniadanie, znaleźli go martwego, klęczącego przy krześle. Z zagranicy wrócił spopielony w urnie, spontanicznie zwiedzając w koszyku jakiś dyskont spożywczy, bo brachol zeschizował, że mogą z parkingu ukraść auto z nim w środku.

17.06.2025.

Lato zleciało jak z bicza strzelił i dopiero niedawno zdałem sobie sprawę, że w ferworze walki na kilku frontach przegapiłem żałobę, chociaż te wszystkie etapy przeżywam i nie dotarłem jeszcze do ostatniego, czyli akceptacji. W Albertówce, która formalnie już jest moja, czuję się jak kustosz muzeum, ogarniając sprawy urzędowe, prostując różne kwestie po tatku, opiekując się psami i kotką. Nie potrafię cieszyć się tym miejscem tak jak dawniej. Porządkując jego dobytek, ciągle zastanawiam się co wyrzucić, zostawić, zniszczyć, schować, przekazać, starając się jak najmniej naruszyć zastaną tkankę. Nieekologicznych stosów całopalnych było pięć, tyle samo pełnych pojemników na odpady zmieszane, ogromna kolekcja czasopism lotniczych, modelarskich i militarnych pojechała na drugi koniec kraju, niezłożone modele prawie sprzedane, zapasów żywnościowych (mrożonki, suszonki, zaprawy) jeszcze nie przejadłem, za pokaźny księgozbiór ciągle się zabieram, fotografie wstępnie posegregowałem, a park narzędziowo-maszynowy na szczęście ogarnął Kamil, załatwiając trzy pokaźne regały magazynowe. Na przyszły rok zostało wykończenie domu (dokończenie ocieplenia elewacji, doprowadzenie wody, zrobienie łazienki, magazynu na komiksy i warsztatu, założenie ogródka) i dopiero wtedy można pomyśleć o sprowadzeniu się na swoje.

31.10.2025.

Z kimkolwiek teraz bym nie rozmawiał, to prędzej czy później pada sakramentalne pytanie - Co tam u piesków? Chuj tam ze mną!!! Liczą się te jebane kundle, na widok których każdy wpada w zachwyt, bo takie śliczne, łagodne i pogodne. W sumie to prawda. Nigdy nie widziałem, żeby na kogoś chociażby zęby wyszczerzyły, nie licząc radosnego obszczekiwania na powitanie. Praktycznie zawsze były z tatą, więc nie dziwota, że ludzie interesują się ich losem, który niewiele się zmienił. Gdy ojciec gdzieś wyjeżdżał, to przejmowałem rolę ich opiekuna na te 3-5 dni i były wtedy trochę mniej beztroskie, czekając na powrót swojego Pana oraz auta, żeby znowu pojeździć po okolicy. Po jego śmierci było tak samo, ale gdzieś tak po 10 dniach od jego niebytu, stały się totalnie apatyczne, nie opuszczając łóżka w którym spał. Teraz już jest OK. Staram się przyjeżdżać na wieśkę jak najczęściej, a doraźnie zagląda do nich sąsiadka, mama lub Kamil. Skończyła się wieczna laba, a zaczęła nauka. Na początek chodzenie na smyczy. Wszyscy mówili, że dorosłe psy nie ogarną tematu i faktycznie był dramat (wyrywanie, szarpanie, leżenie plackiem), ale po dwóch tygodniach załapały. Komenda "Zostań" to niestety do tej pory w ich wykonaniu jest zabawa w "Raz, dwa, trzy, Baba Jaga patrzy!". Na komendę "Dom" gdzie miały iść grzecznie do domu, udawały że nie słyszą, albo spierdalały do lasu. Dopiero niedawno nauczyłem je zostawać w domu gdy gdziekolwiek wyjeżdżam, bo wcześniej biegły za mną. Ćwiczymy coraz dłuższe zamknięcie w domu, bo na zimę, gdy nie będzie kto mógł rozpalić w kominku, będę chciał je zabrać do Bydgoszczy. Fiona latem gdzieś skaleczyła sobie bok i potrzebne było szycie, a Shrek został wykastrowany, żeby nie miał już takiej potrzeby biegania po wsi. Jeszcze jest kotka Agata, która rozchorowała się wiosną i już kilka razy przymierzałem się do skrócenia jej egzystencji, ale ostatnio nastąpiła cudowna poprawa.

08.05.2024.

FRANKOncept

Wiktor Franko

Przeglądając foldery w poszukiwaniu kolejnych zdjęć do cyklu SZF, trafiłem na foty o których kompletnie zapomniałem. Być może stało się tak dlatego, że wygląda to jak "surówka" i być może tym jest, ale nie chce mi się już teraz tego drążyć. 

Babranina

Z pisaniem tego bloga, jak i robieniem czegokolwiek innego, niezwiązanego z pracą i życiem codziennym jest różnie. Czasem idzie jak zjazd na nartach z Nosala, innym razem człowiek przedziera się przez zarośnięte chaszczami bagno, a pomysły na kolejne wpisy zdychają szybciej niż się rodzą. Aktualnie mobilizuję się tylko do weekendowych SZF. Mam jakiś pomysł, żeby spisać historie rodzinne, co jest skutkiem śmierci taty. Na pierwszy ogień pójdzie dziadek Ludwik, ale chciałbym najpierw zobaczyć jedną wystawę w Gdańsku. Wisi zaległa relacja z kaśkowego wernisażu w Lublinie. W głowie kołacze jakiś koncept na miłosną opowieść. Przydałby się też raport, z tego co się działo przez ostatnie miesiące. Świeżych polaroidów póki co brak, bo nie było zbytnio możliwości ich robienia, kursując między wieśką, a miastem.

Immersyjny wypad

Od śmierci taty funkcjonuję w przelocie pomiędzy Bydgoszczą, a wieśką, nie mając czasu na zwykły relaks, bo ciągle coś. Wernisaż Kaśki w lubelskiej Galerii Labirynt, który był zaraz po pogrzebie, to był tylko ekspresowy wypad, żeby choć na sekundę oderwać się. Dopiero w ostatni czwartek udało mi się wyjechać rozrywkowo, na dwa koncerty w różnych miastach, z biletami kupionymi na początku roku.

Najpierw wyjazd do Wrocławia, gdzie zupełnie przypadkiem, niedaleko wynajmowanego apartamentu, natknąłem się na postmodernistyczną kamienicę zaprojektowaną przez Wojciecha Jarząbka, którą chciałem zobaczyć od bardzo dawna.

Wieczorem w Hali Stulecia odbył się koncert Kasi Nosowskiej i Piotra Roguckiego zatytułowany "Światło i Mrock", reklamowany jako pierwszy w Polsce koncert immersyjny, w którym podobno publiczność decyduje w jakiej aranżacji chce usłyszeć utwory. Nie do końca chce mi się wierzyć, że słuchacze faktycznie mieli na to wpływ, ale nie zmienia to faktu, że show było zajebiste, a wykonywane utwory idealnie wybrane pod wykonawców. Dodatkowo występowali jeszcze goście specjalni, czyli Doda i Kazik Staszewski.

W piątek wczesnym rankiem wyjazd Pendolino do Warszawy. To był mój pierwszy raz i szczerze mówiąc, gdyby nie promocyjna cena to bym się nie zdecydował, bo nie poczułem specjalnej różnicy od zwykłego "pośpiecha".

W stolicy najpierw zostałem zaciągnięty na wystawę immersyjną o Chopinie i było to tak gówniane doświadczenie, że nawet jednego zdjęcia tam nie zrobiłem. Później w Muzeum Warszawy wystawa "Lato, które zmieniło wszystko",  opowiadająca o Festiwalu Młodzieży w 1955 roku. Rewelacja!!!

Na koniec dnia w klubie Niebo, wystąpiła szwedzka artystka Ionnalee, której aktualna trasa została zorganizowana z okazji dziesięciolecia wydania przepięknego albumu "Blue". Wyszedłem stamtąd zachwycony, z nową jej płytą pod pachą.

Jeszcze chciałem być na wernisażu wystawy Zbigniewa Kasprzaka, na który pobiegłem lekko spóźniony do Muzeum Karykatury, by dopiero na miejscu przekonać się, że... pojebałem muzea, bo event odbywał się w Muzeum Komiksu... w Krakowie, więc wracając spacerkiem do mieszkania, zahaczyłem o socmodernistyczny blok.

Łowy

fotograf - Boguś Nabożny

modelki - Renata Błoch, Kamila Szybalska, Luna, Agnieszka Kroma

miejsce - Pałac Nowizna

plener - Sanatorium

Kryminalna miłość

Po wieczornej konfrontacji z gliniarzami i noclegu spędzonym w łódzkiej wytrzeźwiałce, pojechaliśmy razem z Agnieszką i Rafałem dokończyć ten szalony projekt, a później zaproponowałem im wspólne oglądanie komiksowej wystawy. Wychodząc stamtąd padła propozycja żeby zrobić jeszcze jedną sesję. Gdy fotograf przedstawił swój koncept, zrobiłem na niego wielkie oczy i skwitowałem, że chyba na głowę upadł, że zrobię to co chce, gdy obok stoi patrol policyjny!!! Na co on, jak gdyby nigdy nic poszedł do radiowozu, wyjaśnił mundurowym jakie ma zamiary, a oni nie wyrazili sprzeciwu.

Epicki łódzki melanż, czyli komiksowa przygoda Ofeliona

Nie jestem w stanie sobie przypomnieć, która eMeFKa była moją pierwszą, ale skoro siedzę w Komiksowie od 25 lat, to na bank od ponad dwóch dekad regularnie na ten festiwal jeździłem. Zależy na jakim etapie życiowym byłem, zatrzymywałem się wtedy u znajomych, albo w hotelu, albo przybywałem na jeden dzień. Event zwyczajowo odbywa się na przełomie września i października, ale tym razem po raz pierwszy niestety nie mogłem tam pojechać i z obłędem w oczach, kompulsywnie zdobywać obrazkowe artefakty.

W 2017 roku szukając wśród fotograficznych znajomych noclegu (w Łodzi mieszka ich dość sporo), napotkałem spore komplikacje, bo tego akurat nie było, inny nie mógł, a ktoś tam olał temat. Wreszcie z pewną taką nieśmiałością uderzyłem do Rafała Błocha, którego poznałem na moim pierwszym plenerze w Mielniku. Obawy wiązały się z tym, że spotkania z nim, dość często kończą się szalonymi "przygodami". Żeby wspólny czas nam minął miło, przyjemnie oraz twórczo, zaproponowałem ofelionowy koncept skrojony specjalnie pod wrażliwość oraz ekspresję Rafała, co ten łyknął jak pelikan kapibarę.

Pomysł polegał na tym, żeby zrobić reportaż opowiadający o tym, jak po długim czasie spotykają się starzy kumple i podczas domowej libacji wspominają minione czasy. Alkohol leje się strumieniem, stół zastawiony zagrychą, tańce, hulanki, swawola, w międzyczasie nocne wyjście po kolejne trunki.

Ostatecznie gość nie wytrzymuje tempa, zanieczyszcza siebie oraz mieszkanie, a gospodarz traci do niego cierpliwość i wyrzuca nieszczęśnika z domu, ten snuje się po mieście, trafia w parku na fontannę, gdzie chce się odświeżyć, niestety niefortunnie do niej wpada i ginie. Kurtyna!!!

W sobotni, październikowy wieczór, przybywam do niego, obładowany siatami komiksowymi jak ruska baba na Stadionie Dziesięciolecia, kitrając pod pazuchą markowy alkohol i rozpoczynamy fotobalangę. 

Wszystko idzie zgodnie ze scenariuszem, jedna flaszka, druga flaszka, wypad do Żabki, etap schyłkowy, stylizacja ostatecznego kostiumu wyjściowego (siateczkowa żonobijka utytłana przeżutą sałatką, wielkie, białe gacie "obsikane" herbatą i kultowe, błochowe, różowe crocksy). 

Póki jeszcze jesteśmy w miarę trzeźwi, wychodzimy na miasto dokończyć historię. 

Dochodzimy do ruchliwej ulicy, z oddali nadjeżdża policja i panowie milicjanci zaczynają nas legitymować.

Będąc do tej pory grzecznym, spokojnym obywatelem kraju nad Wisłą, nie miałem nigdy przyjemności rozmów z mundurowymi, więc ze stresu popełniłem kardynalny błąd. Podałem fałszywe dane, zmyśliłem imię, nazwisko i pesel. TAK! WIEM!!! ZJEBAŁEM PO CAŁOŚCI!!! Psy się wkurwiły, zrobiło się nieprzyjemnie, nie pozostało mi nic innego jak w zaparte iść dalej w tą narrację, grając przy okazji totalnie najebanego. Rafał zorientowawszy się, że "coś" poszło nie tak, zrobił najlepszą możliwą rzecz w tym momencie i wyparł się mnie niczym Piotr Jezusa. "Ja tego Pana nie znam. Spotkaliśmy się przed chwilą."... i na bezczela robi dalej zdjęcia. 

- Proszę nie robić zdjęć!!!

- Ja tego Pana nie znam!!!

Zostałem zabrany do "suki", gdzie odbyło się bardziej kontaktowe przesłuchanie, ale tak żeby nie było śladów i ostatecznie zostałem zawieziony do Izby Wytrzeźwień. Tam nastąpiła drobna przepychanka, gdyż według badania wydychanego alkoholu byłem zbyt... trzeźwy aby skorzystać z tego luksusowego noclegu. Bycie profesorem Uniwersytetu Kiciarstwa zobowiązuje! Policja chciała mnie się pozbyć, Izba nie chciała przyjąć, a ja grałem życiową rolę pijaczyny. Ostatecznie po wieczornej, lodowatej toalecie, zostałem zakwaterowany w przytulnej izolatce. 

Skoro świt ziszcza się mój scenariusz. W "obrzyganym" podkoszulku, "zaszczanych" gaciach, stylowych laczkach i granatowym szlafroku ofiarowanym przez "nieznajomego" fotografa, zaczynam skoro świt snuć się po nieznanym mieście, w piździernikowej, zgniłej aurze. Bez dokumentów, bez pieniędzy, bez adresu kumpla, bo zapomniałem. Wreszcie olśniło mnie na jaki przystanek tramwajowy jechałem do Rafiego, więc próbuję dowiedzieć się jak na niego trafić, a zaczepiani ludzie omijają mnie szerokim łukiem. Ostatecznie przemiła pani nie dość, że objaśniła mi drogę, to jeszcze dała pieniądze na tramwaj. Szczęśliwie trafiam pod właściwy blok i koleją godzinę spędzam pod klatką schodową, bo typ nie ma domofonu, więc czyham aż ktoś skorzysta z drzwi wejściowych.

W mieszkaniu jest Surdejka, która przyjechała ciemną nocą z Radomia, gdy dowiedziała się o naszej imprezce, ale siłą rzeczy rozminęliśmy się. Po śniadaniu wsiadamy w auto i jedziemy dokończyć przerwaną sesję, bo szkoda zrobionego już materiału. Przy okazji idziemy na wystawę Papcia Chmiela, gdzie spontanicznie strzelamy szybkie foty, a dodatkowo przed EC1 robimy jeszcze jedną (pojebaną) sesję z radiowozem w tle.

Puenta 1. Gdy zorientowałem się jak bardzo spierdoliłem i szedłem w zaparte ze zmyślonymi personaliami, zrobiłem organom ścigania oraz penitencjarnym małego psikusa, ponieważ przedstawiłem się jako... Michał Wiśniewski. Choć popełniłem przestępstwo i dostałem solidny rachunek za nocleg, nie poniosłem żadnych konsekwencji finansowo-prawnych, wchodząc głęboko w rolę. Skończyło się jedynie na strachu, upokorzeniu i "niewidocznym" naruszeniu nietykalności cielesnej.

Puenta 2. Rafał chcąc jakoś zakończyć czynności dochodzeniowe, w pewnym momencie wypalił - "Sikać mi się chce!!!", a że służbiści nie pozwolili mu oddalić się za potrzebą, więc oddał mocz przy nich, co skutkowało popełnieniem przestępstwa z art. 226 Kodeksu karnego. Policjanci mieli za świadka jedynie pijanego, fałszywego Michała W., zatem na kilka długich lat profilaktycznie przestaliśmy być z Rafałem znajomymi w socialmediach.