Przodownik pracy - Leśniczy

Tak właściwie to nie wiem, czy powinienem o tym zawodzie pisać w cyklu Przodownik pracy.

Obsesja zostania leśniczym, zaczęła się gdzieś w okolicach siódmej klasy SP, gdy dzieciaki muszą powoli myśleć, czym chciałyby się zająć w życiu dorosłym.
W mojej rodzinie (bliższej czy też dalszej), nikt wcześniej nie był związany z tym zawodem. Nawet nie było znajomych pracujących w lasach.
Natomiast od wczesnego dzieciństwa, posiadałem olbrzymi głód przyrodniczej wiedzy, zatem wybór odległego o jakieś 60 km Technikum Leśnego, był zupełnie naturalny.
Jednakże wybór, a realizacja celu, to zupełnie dwie różne sprawy.
Nie będę ukrywał, że byłem strasznym mamisynkiem i we wszystkim słuchałem się matuli. Zatem kobiecina swoim autorytetem odwiodła mnie od tego pomysłu (bo szkoła daleko, bo internat, bo można przecież później studiować, jeśli nadal będę chciał itd.). Koniec końców wylądowałem w pobliskim (12 km) LO, a entuzjazm przez cztery lata pilnej nauki, odrobinę przygasł.

Z przykrością (po latach) mogę powiedzieć, że to był pierwszy, poważny błąd życiowy.
Oczywiście nie mogę w 100% twierdzić, że wybór tamtej drogi z perspektywy czasu, byłby lepszy.
Wiem tylko, że mocno żałuję tej decyzji.

Po szkole średniej ogólnokształcącej, trzeba ponownie zastanowić się nad dalszym funkcjonowaniem w społeczeństwie. Dawny entuzjazm znowu zapłonął i złożyłem papiery na Akademię Rolniczą im. Augusta Cieszkowskiego w Poznaniu (kierunek Leśnictwo). Dodatkowo (na wszelki wypadek) startowałem na Biologię, na Uniwersytecie Adama Mickiewicza (też w tym mieście).
Egzaminy zdałem na obydwa i na obydwa nie dostałem się z braku punktów (na jednej i drugiej uczelni byłem drugi pod kreską).
Tutaj chciałbym serdecznie podziękować mojemu wychowawcy (jednocześnie nauczycielowi języka angielskiego) w liceum, za jedyną mierną na świadectwie maturalnym.
DZIĘKUJĘ CHUJU Z AMERYKAŃSKIEJ BUDOWY!
Złożyłem odwołania i jesienią okazało się, że jednak na biologię dostałem się, bo ktoś tam zrezygnował.

Las cały czas tkwił we mnie, zatem po dwóch latach znów szturmowałem uczelniane progi, ale żeby nie musieć rezygnować z bioli, postanowiłem pójść na zaoczne. Udało się.

To był drugi błąd życiowy.
Strata czasu, pieniędzy i pracy włożonej w proces edukacji.

Otóż studia zaoczne (podejrzewam że nie tylko leśnicze), polegają głównie na uzupełnianiu oraz poszerzaniu specjalistycznej wiedzy, zdobytej wcześniej w technikum, gdzie dodatkowo uczniowie mają pełno praktyk w terenie.
Dla laika (takiego jak ja) wkuwanie tych wszystkich rębni, sposobów hodowli lasu, pomiarów drzewostanu itp., było prawdziwą drogą przez mękę. Chociaż podskórnie czułem, że gdybym miał to przedstawione od podstaw w technikum, to nie miałbym z tym żadnych problemów.
Przynajmniej typowo przyrodnicze przedmioty (botanika, zoologia, entomologia, dendrologia) sprawiały mi radochę.

Koniec końców papier Inżyniera Leśnictwa posiadam, natomiast raczej nigdy nie będzie mi dane wykonywać wymarzonego zawodu.
Bo chociaż po studiach mogłem podjąć pracę w tym zawodzie, dzięki staraniom (plecom) rodziny (a nie jest łatwo, bo to jeden z niewielu zawodów mocno... rodzinnych, zatem wbić się w to środowisko jest niezmiernie ciężko), to jednak nie zdecydowałem się.
Po prostu stchórzyłem, widząc jakie braki w wiedzy i doświadczeniu posiadam.

Żeby jakoś specjalnie nie cierpieć z powodu niezrealizowanego marzenia, gdzieś po drodze wyimaginowałem sobie, że inną wymarzoną (nieco pokrewną) rzeczą, którą mógłbym z "papierem" biologa i leśniczego robić jest praca we wszelakiego rodzaju Parkach Krajobrazowych czy Narodowych.
Takim absolutnym hitdream jest Biebrzański Park Narodowy.

Kilka lat temu miałem możliwość zmiany pracy, z tej którą cały czas wykonuję, na pracę we Wdeckim Parku Krajobrazowym.
Umówiłem się na rozmowę z panem dyrektorem, który po krótkiej, uprzejmej pogawędce, patrząc w moje dokumenty, skwitował:
- Biorę Pana od razu! Porozmawiajmy o pieniądzach. Ile Pan zarabia tam gdzie pracuje?
- Tyle i tyle.
Dyrektor nieco zmarkotniał i odrzekł:
- Tyle to zarabiam tutaj jako dyrektor placówki.
Proponował mi najniższą krajową pensję, za ośmiogodzinny, rankowy tryb, od poniedziałku do piątku, z ośmiokilometrowymi dojazdami i mieszkaniem z rodzicami pod jednym dachem (raczej za te pieniądze miałbym marne szanse na "samodzielność").

Z niemiłosiernym bólem serca podziękowałem...

Z gasnącą nadzieją, nadal czekam na poprawę płac w tym sektorze...
a lata lecą...